Jest piękna, jest majestatyczna, jest zauważalna. Ona. Wieża. Jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli Paryża, a może i najbardziej rozpoznawalny.
Pamiętam, że kiedy pierwszy raz stanąłem pod nią, byłem zaskoczony i lekko rozczarowany. Byłem bowiem przekonany, że Wieża Eiffela jest czarna. Tymczasem okazała się zielona. Jak się później dowiedziałem, byłem zaraz po jej renowacji i oczyszczoną ją z sadzy i zanieczyszczeń miasta. Tym razem większych rozczarowań nie było. Wręcz przeciwnie.
Wizyta w Paryże w sezonie nieturystycznym ma swoje plusy. Szczególnie takie, że nie trzeba, przynajmniej w kilku miejscach stać w kolejkach. Jak chociażby pod wieżą Korzystając z tego, że mieszkałem kilometr od wieży, wybrałem się wieczorem pod nią z nadzieją i planem na to, że uda mi się wjechać na górę. Plan się powiódł, a widok z góry był zachwycający.
Od kilkunastu lat na wieży umocowane są bardzo silne reflektory, które zdają się przeczesywać okolice Paryża. Paryżanie nie dogadali się jeszcze co do tego, czy lubią te reflektory czy nie. Jedni uważają to za dobry pomysł, inni są oburzeni, że z "ich" wieży zrobiono latarnię morską, a wiadomo, że z Paryża do morza daleko. Niemniej z góry efekt jest wspaniały, a reflektory ustawione tak, że snop światła idealnie kończy się na horyzoncie miasta, obrysowując jego kontury.
Na górze można napić się szampana, z czego skwapliwie korzystają głównie Amerykanie. Poza tym to przecież takie romantyczne (sic!). Skorzystał z tego jeden ze Szwedów, który na górze, wykorzystując to, że wybranka jego serca nie ma gdzie uciec, poprosił ją o rękę. Bidulka. Zgodziła się, Chińczycy pohukiwali po swojemu, Amerykanie mówili "osom", a Japończycy kręcili wszystko na wideo. Pewnie ktoś wytrwały znalazłby to na youtube, ale wybaczcie… Nie zrobię tego nawet dla Was :-)
Dokoła górnego tarasu znajduje się rozkład budynków z całego świata i ich relacji do wieży. Znalazł się tam również Pałac Kultury. Ta przerywana linia, to wysokość wieży. Pałacowi do niej trochę brakuje. Nie tylko pod względem wysokości.
